ท่ามกลางวิกฤตการณ์เราได้เห็นคนที่ตื่นตระหนกแย่งของกัน กับคนที่ใจกว้างขวางเอาของมาบริจาค คนที่ฉวยโอกาสค้ากำไรจากการกักตุน กับคนที่ลดกำไรลงเพื่อบรรเทาภาระ คนที่เศร้าเสียใจจากการจากไปของคนรู้จัก กับคนที่เสียสละเพื่อรักษาผู้คนที่เขาไม่เคยเจอ คนที่กังวลว่าวันนี้จะเอาอะไรกิน กับคนที่นำอาหารออกไปแจก แต่ที่สำคัญคือเมื่อคุณเห็นแล้ว คุณตอบสนองอย่างไรถึงจะเป็นพรทั้งกับตัวคุณเองและคนอื่น?
สำหรับผมแล้ว วิกฤตการณ์เปิดโอกาสให้ผมได้เลือกว่าผมจะเป็นคนแบบไหน แบบอยู่เฉยๆรักษาตัวรอดเป็นยอดดี หรือแบบที่ท้าทายกว่ามากหากผมเลือกที่จะหาเรื่องใส่ตัว ลุกขึ้นลงมือออกไปเป็นพรให้กับคนอื่น เปลี่ยนคุณค่าที่ผมมีให้มีความหมายกับผู้คน เพื่อให้พวกเขาได้สัมผัสถึงความรักของพระเยซูอย่างเป็นรูปธรรม
ผมยังรู้อีกว่าทุกวิกฤตการณ์นั้นพระเจ้าทรงเอาอยู่ และทรงใช้มันเป็นแบบฝึกหัดให้ผมมีโอกาสได้เรียนรู้ถึงความลำบากในชีวิต เพื่อสร้างผมให้เป็นคนที่พระองค์จะทรงใช้การได้ในอนาคต ด้วยความหวังอย่างนี้ผมจึงวางใจให้พระองค์ทรงนำ เพราะเมื่อพระเยซูตรัสว่าจงตามเรามา พระองค์ย่อมหมายถึงว่าจะทรงพาผมไปจุดหมายปลายทางเดียวกับพระองค์ และเมื่อผมก้าวผ่านวิกฤตได้ นั่นก็จะทำให้ผมรู้จักตัวเองว่าผมเป็นผู้ใหญ่ระดับไหนแล้ว เพราะสำหรับผมความเป็นผู้ใหญ่ในพระคริสต์วัดได้จากระดับของการเสียสละนั่นเอง
ผมซาบซึ้งในพระคุณพระเจ้าและขอบพระคุณที่ให้ผมได้เห็นผู้คนมาร่วมด้วยช่วยกันอย่างอวัยวะในพระกายเดียวกัน ผมได้สัมผัสถึงความสุขของการให้โดยไม่หวังผลตอบแทนจากอีกฝ่าย เหมือนอย่างที่พระเยซูตรัสไว้ว่า การให้เป็นเหตุให้มีความสุขยิ่งกว่าการรับ....ผมเห็นพระพรที่ซ่อนอยู่แล้ว....แล้วคุณละ?
สุเมธ เตชะรักษ์พงษ์